පුතු.......

        

අහස උසට

නැගුන පැතුම්

එකින් එකට

බිඳෙන කලට

දින දින

දෙපසට යන අප

එකට තබා

බඳින රැහැන

 

වෙසඟන....

  

            

මතකය අතර සිරවී....

එබෙයි යළි යළි - පතුලටම සිත....

 

පොලවේ ගසා - පොඩිකර

කුනු ගොඩට - විසිකර

තැබූවෙමි ගිණි කූරක්

නිම කරන්නට - මේ කරුමය...

 

අනේ ආයෙත් ඇවිදින්...

මගේ යහනට - නිදන බිරිඳට නොපෙනී

අත ගායි හිස....

 

එක දවසක වෙනසකට

අතිනුත් මුදල් දී

සින්නක්කරම

ගත් හැටි

මම මේ දවන මතකය....

 

පුවත් කියන්නී....

ගලවා තනපට

හිමිහිට....

නොදැනී බිරිඳට

රහසෙම....

සුව දුන් සොඳුරිය...

ලොව දහසක් තතු

කියවන

කඩිසර.....

නුඹෙ වදනක්වත් නොඇසෙන

රඟ මට...

කෝ නුඹ අද...

විමසයි නෙත...

 

රහසකි තවමත්

සඟවන බිරිඳට එය.....

වෙනදා රස රෑ පුවත්

අපුල වූ රඟ...

 

කූඩුව

අනූශාට කියන්න තරහා නම් නෑ මම
ඉස්සර වගෙ ආදරයෙන් කතා නොකෙරුවට
නුඹත් වැරදි කළා තමයි.
මමත් නිවැරදී ම නොවෙයි.
ඒත් ඉතින් හැළුනු කිරට හඬා ඵලක් නෑ.

මමත් නුඹ වගේම තමයි.
හිත පුරවන් මහා පැතුම්
තනා ගත්තෙ මේ කූඩුව.
යන එන කන බොන හැමතැන
හිස තියාන ඒ කූඩුව
මම යන්නේ ගමන් බිමන්

අද බලද්දී ජීවිතයම
මහා බරක්.

අද නුඹ ලඟ තමයි අනූ
ඉස්සෙල්ලම
බිමින් තිබ්බෙ මම ඒ බර.

ඒකයි ලොකු සැහැල්ලුවක්
වගේ දැනුනෙ මගේ සිතට.

ඉස්සර අපි අත් බැඳගෙන
මාවත් දිග
ඔහේ ඇවිද ගිය කාලයෙ
වගේ පෙමක් නොදැනුනාට
මට දැනුණා සැහැල්ලුවක්.

ඒ උණාට අද හවසට
මම යන්නේ
හිත පුරවන් තවත් බරක්.

අවසරයි..!

අවසරයි..!

ඉතින් පියඹා යන්න
තටු ලැබුණු
සමනළයකු විලස.

හැර දමා
හිමි නොමැති
බිදී ගිය
මේ නිවස.

හැර දමා
දුර ඇදෙන
සැම විලස...
තටු රිදුණු
පසු දිනක
වැටී මිය ඇදෙන්නට
මට ඉඩක් තියේවිද
නුඹ අසල...

නික්මීම...

ඉතින් දොර හරින්න
එපා නුඹ හඬන්න
යළි දිනක හමුවන්න
එක් වරක් පතන්න

රට රකිනු පිණිස යන
සෙබලකුදු නොවේ මම
පුතුට සුබ හෙටට මං
තනන්නකු නොවේ මම
නුඹට රන් රුවන් මිණි
ගෙනෙන්නෙක් නොවේ මම

වරක් ගිලිහී බිඳුණු
අතීතේ මතක මැද
කරක් අඳුරේ ගිලී
වසන්තය නුදුටු මට
මෙතෙක් දුර ගෙවන්නට
පහන් සර වූ නුඹට
ඉතින් පිටුපා යන්න
සොඳුර අවසර දෙන්න

දිනක මිනිසකු විලස
දෙපා ඔසවා බිමේ
නුඹගෙ සිහිනය සිතට
බරක් නොමවන දිනේ
තැලෙන පොඩිවෙන මසිත
තලා විසිකර එමී
එදින නුඹ හමු වුනොත්
එවන් සතුටක් නොවේ

සෙබළ යනු යුධ පිටියට

සෙබළ යනු යුධ පිටියට
නසනු රුපු බල වෙනුවට
රජුගෙ රජකම රැකුමට
සෙබළ යනු යුධ පිටියට

බඳිනු මුඛ හඬ දෙන දන
නසනු එයිනුත් බැරි සඳ
රජුගෙ පෙලහර මිස වෙන
කිසිවකුට මෙහි නැත ඉඩ.

සෙබළ යනු යුධ පිටියට
රැගෙන එනු මුර බට සැම
රජුට මිස අන් දන හට
නොමැත තර්ජන මිහිමත

රජු වනසන්න පෙරදින
කළ කුමන්ත්‍රණ එළිවිය
තව බලා නොසිටව
යවව උන් සැම දඟ ගෙට

සෙබළ යනු යුධ පිටියට
හද සාක්කිය නැසුමට
නුඹ පුතුගෙ හිස දන් දී
රජ පරපුරම තැනුමට

දම් දීපය...

පිරුණු සිර ගෙවල්
තැන තැන විසිර 'තුණු බහන්
රැගෙන අවි අතින් ගොදුරට
ඇදෙන මුර බලුන්....

අඳෝනා නැගේ පුරදොර
පිරුණු අවමඟුල්
අහෝ ! කොතැනටද හෙට අප
ඇදෙනු මේ ලෙසින්...

සිර ගත වීම...

දෙන්න මට අසිපත
සිඳින්නම් මම ගෙල
වැතිර නුඹ හා
ඔහු මත්ව ඇති මොහොතක....
එවිට අපි නිදහස්.....
.
.
.
.
.
නෑ
එවිට ඔහු නිදහස්...
මම සිරගත වෙමි
නුඹ තවෙකකුට දෙන තුරු
ඒ අසිපත...

පරණ පොත

කියවා බලා

සැරයක් දෙකක්

විසිකර දැමූ

පරණම පොතක්....

 

පිය ගැට පෙලේ

හැපුණා ඇඟේ...

රවමින් බණී

හිමිකරු ඇගේ..

 

යුධයෙන් දිනූ

විරුවෙක් වගේ

නොදොඩා මුවින්

පිටවන්නෙමී..

 

ජන හඬ ගොළු විය....

ඉර අවරට විය
ජන හඬ ගොළු විය....

සඳ තරු බැඳගෙන
උන් යකු ගොරතර
රවටා දන මන
කළ රඟ මගඩිය...

මහ මග යන එන
කඩ පිල කන බොන
නැගෙනා දන හඬ
නැතිනම් අවසන
වරදක් ඇත එහි
විමසිය යුතු සැම

අතකින් යුක්තිය
අතකින් නීතිය
ගෙන නටනා මේ
උමතු නැටුම් සැම
නිම වෙද කෙදිනක...

ගුගුරා අහසින්
පුපුරා පොලොවින්
එන විට තරහින්
යුක්තිය විසඳන
දෙවියන්....

තව සිය වසරක
ඔටුන්න වෙනුවෙන්
අල්ලස් දෙන්නට
තනයිද රජිඳුන්....

සිහින...

මියැදෙන තරමටම

උපදින සිහින අපමණ

කඳුලැළි පිස දෙනෙත

නවමු හැඟුමන් පුබුදන

 

අනෙක හැඟුමින් ගැබ්බර

එහැම සිහිනයකම

යටි සිත ඉරි තළන

රිදුම් දෙන හැඟුමක් විය.

 

අදට වැඩි කළුවර

හෙටක තනිකර මගෙ සිත

දුරක ගිය රහසෙම

සොඳුරු හසරැල්ලකි එය

 

ගලපනු නොහැකි කවි පද

සකසා පිළිසකර කර

මිහිරි කවියක් නිමැවූ

සොඳුරු වූ ගැහැණිය ඇය

 

එළිවැට බිඳුණු කවියට

තනි රකිණු රිසියෙන

තවමත් සොහොන් පාමුල

තබා එමි මගෙ සිත

 

පසුදින දකිමි

තැළුණු පොඩිවුණු සිත

හඬණු කුමටද

නුඹේ පා සලකුණු දැක

 

පරණ මල

ලස්සන මල් ගැනම නිතරම කවි ලියපු

අත්තෙන් අත්ත පැන මල් වල සුව විඳපු

තිත්තම මලක තුඩ පැටලී තටු සිඳුණු

සෙල්ලක්කාර බමරෙකි මම නුඹ හැඳිණූ

 

ලස්සන මල් පිපුණු මහවැලි ගං ඉවුරේ

හන්තානේ හැපී හිරු මිය ගිය අඳුරේ

පෙති විහිදුවාගෙන මා ලඟ උන් මිහිරේ

අද නුඹ දුටුව විට හඳුනන්නද කෙලෙසේ

 

අතකින් එල්ලගෙන පොඩි පුතු කටු ගැසුණ

පසෙකින් හිමි සඳය සසරේ දුක කියන

අහසේ සරුන්ගලයකි අතකින් මිදුණ

දුහුවිලි තට්ට්ටු යට හුරු සුවඳම රැඳුණ

 

රෑ තරු කැට අතර රැඳි මල් සුවඳ මරා

රුව ගුණ දොවා ගෙන එය පොඩි පුතුට පොවා

මම සුව විඳි යහන මත පොඩි පුතුව හොවා

තව පරපුරක් වෙනුවෙන් නුඹ දියව ගියා

 

කෙළිලොල් වියේ සරසවියේ වීදි දිගේ

තහනම් ගසේ ගෙඩි කෑ මුත් රසට රසේ

මරණ තුනක් මැද නොමැරී මැරෙන මඟේ

අත ලෙව කන්ටවත් දඬු බෑ මොටද නගේ